Ο πάτος είναι ωραίος αν μπορείς να τον δεις με προοπτική. Όταν κατεβαίνοντας δεν κλαίς, αλλά μπορείς να κοιτάς τριγύρω για να ξέρεις τι θα συναντήσεις ανεβαίνοντας.
Σαν τον αέρα που υπάρχει σε ένα γεμάτο μπουκάλι που ανεβοκατεβαίνει όταν το γυρνάς. Ο πάτος είναι σχετικός, μπορείς να καταβαίνεις επ άπειρον αν το επιθυμείς ή να σταματήσεις σύντομα θεωρώντας ότι τον είδες.
Όταν φτάσεις εκεί μπορείς να μείνεις, ή να κοιτάξεις επάνω για να δείς από που πέρασες και που τελικά θέλεις να πας. Η δεύτερη δεν είναι εύκολη επιλογή, αλλά τελικά είναι η μόνη που συμφέρει..